Rozdział 2

- Powinnaś się leczyć - wybuchłam śmiechem siedząc pod drzwiami mojego domu.
- Cholera no to nie moja wina, że zapomniałam kluczy! - wykrzyczała i uniosła ręce do góry w geście poddania się.
- Dobra ja idę zobaczyć czy gdzieś jest okno otwarte i najwyżej wejdziesz - wstałam z ziemi i ruszyłam okrążać dom. Zobaczyłam lekko uchylone okno w łazience na piętrze - Rachel rusz grube dupsko i wspinaj się! - wydarłam się ignorując późną godzinę. Usłyszałam jak wlecze się do mnie. Razem spojrzałyśmy w górę i na moje oko nie było zbyt wysoko.
- Przecież ja nie dam rady - zaśmiała się - Zwariowałaś? - wybuchła śmiechem. Zignorowałam ją i rozejrzałam się dookoła. Jako dziecko byłam bardzo sprawna i wszędzie mnie było pełno. Nigdy nie miałam problemu z wejściem w miejsca gdzie teoretycznie to było niemożliwe.
- Widzisz to drzewo? - wskazałam na nie. Stało na tyle blisko naszego okna, że chyba dałoby radę z niego przeskoczyć - Dasz radę. Dobrze się odbijesz i będziesz w środku.
- Zaraz chwileczkę - położyła obie dłonie na moich ramionach - Dobrze się czujesz? Każesz mi skakać po drzewie? Zwariowałaś - zaśmiała się.
- Rachel nie przesadzaj! - wykrzyczałam - Dobra ja idę - wywróciłam ramionami - Następnym razem musimy gdzieś ukryć klucz zapasowy - burknęłam pod nosem. Stanęłam przy drzewie i przyłożyłam do niego dłoń. Błagam nie zrób mi krzywdy pomyślałam w myślach. Uwielbiałam przyrodę, od dziecka spędzałam całe dnie i noce na dworze. Czułam jakbym była powiązana z naturą. Jednak kiedy zaczęłam dorastać wyjechałam do miasta to ucichło. Podskoczyłam do góry i sięgnęłam gałąź.
- Dasz radę - Rachel udawała moją czirliderkę.
- Zamknij się - zaśmiałam się i wspięłam się na drzewo - Najgorsze za nami - szepnęłam do drzewa. Poczułam lekkie wibracje pod dłońmi. Zignorowałam do i wspięłam się wyżej. Byłam na równi z oknem. Jedna próba, pomyślałam i odepchnęłam się od drzewa. Wydarłam się i zawisłam na parapecie.

- Rachel! - z mojego gardła wydostał się krzyk - Pomożesz jakoś?
- Nie teraz! Zajęta jestem! - usłyszałam jej odpowiedź i przeklęłam w sobie. Próbowałam się wciągnąć do góry chociaż trochę ale nic z tego. Nogami podparłam się o ścianę domu i powoli podciągnęłam się. Też nic. Nagle poczułam coś na swojej ręce. Spojrzałam do góry i ujrzałam czarną sylwetkę wystającą z okna. Nagły paraliż ze strachu nie pozwolił mi na krzyk. Puściłam parapet i poleciałam w dół. Nie spotkałam się z ziemią. Stałam w moim pokoju i ten ktoś trzymał mnie za rękę.
- Kim jesteś? - zapytałam, czułam się jak idiotka. Zamiast uciekać przed nieznajomym to rozmawiałam z nim. Nic nie odpowiedział tylko zapalił światło. Ujrzałam tą samą twarz co faceta w sklepie.
- Mówiłem, że wrócę - zaśmiał się krótko po czym podszedł do mnie blisko.
- Co chcesz ode mnie? - wymamrotałam osłupiona.
- Niczego - uśmiechnął się delikatnie - Tylko porozmawiać. Potrzebuje pomocy.
- Jak mam Ci pomóc? - zapytałam.
- Jesteś kluczem do wszystkiego.
- Czym?
- Hmm no dobrze to inaczej. Nie każdy zna świat od tej drugiej strony. Są tacy, którzy są wybrani by móc się poruszać po tej drugiej stronie. Czasami jest tak, że mimo iż jest się wybranym to i tak nie wiemy o tym. I tak jest z Tobą.
- Pleciesz bzdury - zaśmiałam się.
- Nie prawda. Kiedy na Ciebie wpadłem w galerii poczułem Twoją moc. Jest uśpiona, dopiero kiedy emocje wezmą nad Tobą kontrole to Twoja aura się zmienia. Nie wyobrażasz sobie jak bardzo jesteś potężna. Mogę Ci pomóc w uwolnieniu tego. Będę Twoim strażnikiem. Znajdę Ci nauczyciela.
- Przepraszam bardzo ale ja nie mam pojęcia o czym mówisz - rozejrzałam się zakłopotana.
- Alison, musisz się skupić - chwycił mnie za ramiona - Potrzebujemy Cię.
- Coś Ci się pomyliło - próbowałam się odsunąć.
- Dobrze. Wyślę informacje do Dyrysu, że znalazłem Anioła.
- Czego? - zapytałam ale po chwili dodałam - Nie chce wiedzieć. Po prostu zostaw mnie i daj mi spokój. Wyrwałam się z uścisku i otworzyłam drzwi od łazienki.
- Wrócę Aniele - usłyszałam jego głos i szelest. Odwróciłam się i jego już nie było. Wyszłam z łazienki i popędziłam w dół schodami. Nagle zdałam sobie sprawę, że spędziłam w łazience sporo czasu po nic. Otworzyłam drzwi a Rachel wpadła do środka. Wybuchłam śmiechem.
- Co ty tam robiłaś ponad godzinę?! - wydarła się na mnie po czym zebrała wszystkie zakupy i weszła do środka. Zastanowiłam się chwile nad odpowiedzią i nie miałam zielonego pojęcia co odpowiedzieć.
- Nie wiem - zabrzmiałam idiotycznie - Nie pamiętam - szepnęłam sama do Siebie.
- Nie ważne, zamknij drzwi i chodź pokaże Ci coś - powiedziała podekscytowana. Poszłam za nią. Pokazała mi pięknie umeblowany nasz nowy dom. Wszystko było idealnie. Jak z katalogu. Przytuliłam ją.
- Zaczynamy od nowa - szepnęłam do niej.
- Będzie lepiej nie martw się o to - przytuliła mnie bardziej - Zapomnij o tym co było - odsunęła mnie od siebie i uśmiechnęła się - Chodź zobaczysz sypialnie - podskoczyła ucieszona. Pobiegłam za nią do góry. Pierw weszłam do jej pokoju. Był w kolorach zieleni.
- Śliczny - skomentowałam. Chwyciła mnie za rękę i zaciągnęła do innego pokoju.
- A to jest Twój - postawiła mnie przed białymi drzwiami. Nacisnęłam na klamkę i ujrzałam błękitne ściany, białe meble i ciemną drewnianą podłogę.
- Boziu - zamarłam. Rzuciłam się na wielkie łóżko - Idealnie.
- Fajnie, że Ci się podoba. Zapomnij o tym co było. Nigdy to się nie powtórzy, przysięgam - Zeszłam z łóżka i stanęłam przed dużym lustrem.
- Nie chce ponownie tego przechodzić - ściągnęłam bluzkę ukazując ciało pełne nacięć.
- Przepraszam Cię za to - stanęła obok mnie i też ściągnęła bluzkę - Dziękuje za to co dla mnie zrobiłaś - Spojrzałam na jej odbicie w lustrze. Nasze ciała były zmasakrowane. Moja klatka piersiowa była pełna nacięć po nożu. Za to jej była jedną wielką blizną po ogniu.
- Nie przepraszaj mnie - uśmiechnęłam się lekko - Zrobiłam to bo Cię kocham. Jesteś dla mnie jak siostra. Na szczęście żyjesz. Nie wstydzę się tego. Jestem dumna, że walczyłam.
- Jest mi tak przykro, że Cię z to wciągnęłam - spojrzałam na jej twarz.
- To nie jest Twoja wina. Nikt nie wiedział do czego on jest zdolny. Ale na szczęście teraz siedzi i tak szybko nie wyjdzie. Nie martw się, nie pozwolę już nikomu Cię skrzywdzić - powiedziałam przytulając ją mocno.
- Zaczynamy od nowa. Nowa szkoła, nowe znajomości oczywiście lepsze - zaśmiała się i podniosła bluzkę z podłogi - Idę spać, zmęczona jestem - przytaknęłam jej i otworzyłam moją walizkę. Wygrzebałam z niej laptopa. Wpisałam stronę www i powoli moje palce zaczęły tańczyć na klawiaturze. Słowo po słowie strona zaczęła się zapełniać. Cały dzień, od zakupów, po tajemniczego gościa, o tym skakaniu do okna i o nowym pokoju i całym mieszkaniu. Pisałam o moich problemach. O tym jak się czuje. Zapisałam wszystko i wysłałam do niej. Moja psycholog uważa, że dla mnie najlepszy pomysł to wylewanie uczuć poprzez pisanie. Staram się codziennie do niej pisać. Mówi, że robię postępy. Nawet ja to zauważyłam. Od miesiąca nie okaleczam się. Przebrałam się i położyłam do wielkiego łóżka. Zamknęłam oczy i ujrzałam tak znaną mi sytuacje. Widzę ją. Rachel leży na podłodze i się pali. Nad nią stoi on. Trzyma w dłoni butelkę i polewą nią Rachel, która coraz bardziej się pali. Jej przeraźliwi krzyk dudni mi w uszach. Rzucam się na niego, oszołomiony upada uderzając głową w coś. Ułamek sekundy. Patrze na moją przyjaciółkę po czym szukam czegoś. Nic. Zaczynam płakać. Ściągam koc z sofy i owijam nim Rachel. Nakryłam nią i zaczęłam pocierać jej całe ciało. Nagle poczułam straszny ból na plecach. Opadłam na jej ciało. Zimne ostrze ponownie nakłuło moje ciało. Próbuje natychmiast stanąć. Upadam na plecy parę metrów od przyjaciółki. Widzę go. Odkrywa jej ciało. Całe popalone. Jej skóra krwawi i jest cała czarna. Żyje. Podniósł wzrok na mnie i uśmiechnął się. Wiedziałam co się teraz stanie. Moja kolej. Czułam śmierć.




~~~~~~~~○~~~~~~~~
Dziękuje wam za aż 5 komentarzy. Mam nadzieje, że tym razem też tyle będzie.
Jestem wam bardzo wdzięczna i przepraszam, że tak długo pisałam ten rozdział.